|
Warszawa, dnia 21 grudnia 2009 roku
Pan Minister
Waldemar Pawlak
Ministerstwo
Gospodarki
Pl. Trzech Krzyży 3/5,
00-507 Warszawa
Szanowny
Panie Ministrze,
Na stronie Ministerstwa Gospodarki w dniu 11 grudnia 2009
roku został zamieszczony wstępny projekt ustawy
o ograniczaniu barier administracyjnych dla obywateli i przedsiębiorców,
który zgodnie z informacją zawartą na stronie Ministerstwa w dniu 26 listopada
2009 roku został przekazany partnerom społecznym.
Wśród partnerów społecznych zabrakło organizacji zawodowych
pośredników w obrocie nieruchomościami, zarządców nieruchomości i rzeczoznawców
majątkowych, a proponowane w ustawie zmiany dotyczą m.in. tych zawodów.
W imieniu Polskiej Federacji Rynku Nieruchomości – organizacji
zrzeszającej 3000 pośredników w obrocie nieruchomościami z całego kraju
przekazuję Panu Ministrowi nasze stanowisko dotyczące projektowanej ustawy o ograniczaniu barier
administracyjnych dla obywateli i przedsiębiorców.
Likwidacja licencji zawodowej pośrednika w obrocie
nieruchomościami – poprzez uchylenie art. 179-183 ustawy o gospodarce
nieruchomościami, art. 26 projektu ustawy o ograniczaniu barier
administracyjnych dla obywateli i przedsiębiorców
W przekazanym projekcie ustawy
likwiduje się licencję zawodową pośrednika. W uzasadnieniu przekazanym do
projektu ustawy nie można odnaleźć żadnej informacji dlaczego jest proponowana taka zmiana w ustawie o
gospodarce nieruchomościami.
Przygotowywana ustawa i
oprawa medialna jest pod hasłem „wielkie sprzątanie” i ograniczanie barier dla
przedsiębiorców.
Licencja zawodowa pośrednika w obrocie nieruchomościami nie
jest barierą dla przedsiębiorczości. Nie ma ona nic wspólnego z
reglamentowaniem czy koncesjonowaniem działalności gospodarczej. Jest wyłącznie
potwierdzeniem kwalifikacji osoby, która
tę usługę będzie wykonywała i którą obowiązuje ubezpieczenie od
odpowiedzialności cywilnej na okoliczność wykonywania czynności zawodowych. Na
poparcie powyższego przytaczamy orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 27 marca 2008 r. Sygn. SK 17/05: „(…)licencja pośrednika w obrocie
nieruchomościami powinna być traktowana jedynie jako wymóg, a nie ograniczenie,
podejmowania i prowadzenia działalności gospodarczej. Potwierdza posiadanie
przez osobę zajmującą się pośrednictwem w obrocie nieruchomościami niezbędnych
do tego kwalifikacji (…).
Zaufanie klienta opiera się więc na fundamencie WIEDZY
usługodawcy potwierdzonej świadectwami wyższych uczelni, ukończonych studiów podyplomowych i półroczną praktyką. Jeżeli odstąpimy od wymagań
kwalifikacyjnych ochrona konsumenta pozostanie w sferze deklaracji. Jeżeli do
zawodu pośrednika w obrocie nieruchomościami będzie miał dostęp każdy, bez
potwierdzonych kwalifikacji, nie zobowiązany do przestrzegania standardów
zawodowych - klienci mogą ponieść ogromne straty nie tylko z powodu
oszustw, ale z braku wiedzy usługodawcy. Każdy taki przypadek szkodzi wizerunkowi
zawodu i tym, którzy swoją wiedzę zdobywali latami. Tak już jest, że negatywne
doświadczenia silniej się rozprzestrzeniają niż
pozytywne.
Zważyć należy, iż ustawa o gospodarce nieruchomościami w
odniesieniu do świadczenia przez przedsiębiorców usług w zakresie pośrednictwa
w obrocie nie ma charakteru dyskryminacyjnego. Przedsiębiorca może
prowadzić działalność bez ograniczeń
czasowych na terenie całego kraju. Z
uwagi na konieczność zapewnienia świadczenia usług przez profesjonalistów,
zobowiązany został przez ustawę do zatrudnienia (na podstawie umowy o pracę lub
innej umowy cywilnoprawnej) fachowca, osoby
posiadającej stosowne uprawnienia zawodowe, a więc dysponującej odpowiednim
przygotowaniem i wiedzą.
Podkreślić trzeba, iż przeważająca część umów pośrednictwa w
obrocie nieruchomościami zawierana jest z konsumentami. Zwracają się oni do
pośrednika oczekując przede wszystkim profesjonalnej usługi, zapewnienia
bezpieczeństwa transakcji. Jest to w
najwyższym stopniu ważne, gdyż dotyczą one majątku znacznej wartości,
stanowiących wielokrotnie dorobek całego życia, zaś pieniądze przeznaczone
przez kupujących pochodzą najczęściej z kredytów, które będą spłacane przez
kilkadziesiąt lat. Ustawa o gospodarce nieruchomościami zobowiązała pośredników do kierowania się
zasadą ochrony interesu osób, na rzecz których wykonują czynności pośrednictwa,
wykonywania ich zgodnie z zasadami
wynikającymi z przepisów prawa i
standardami zawodowymi, ze szczególna starannością właściwą dla zawodowego
charakteru tych czynności oraz zasadami etyki zawodowej. Znaczne wartości majątku, w odniesieniu do
którego wykonywane są czynności pośrednictwa, zapewnienia realnej możliwości
naprawienia szkody, która może zostać wyrządzona w związku z wykonywaniem
czynności pośrednictwa, spowodowały
nałożenie na pośrednika świadczącego usługi w zakresie pośrednictwa w
obrocie nieruchomościami, obowiązek posiadania ubezpieczenia odpowiedzialności
cywilnej.
Pośrednik musi dysponować nie tylko rozległą wiedzą,
potwierdzoną obecnie dyplomem ukończenia studiów podyplomowych, lecz nadto
został ustawowo zobowiązany do stałego
podnoszenia kwalifikacji. Dostęp do zawodu pośrednika w obrocie
nieruchomościami, podobnie jak do zawodu zarządcy nieruchomości jest obecnie w
najwyższym stopniu ułatwiony. W zasadzie jedynym kryterium jest wiedza,
utrwalona odbyciem stosownej praktyki zawodowej. Obecnie pośredników jest prawie 13 000,
co zapewnia utrzymanie konkurencyjności na rynku.
Ministerstwo Gospodarki
widzi we wdrożeniu swojego projektu opłacalność polegającą głównie na
obniżeniu ceny usług. Tymczasem obniżka ceny usługi może stanowić ułamek
procentu majątku, który można stracić jeżeli zajmie się jego obsługą
niekompetentny pośrednik w obrocie nieruchomościami.
W Unii Europejskiej konsument jest uważany za słabszego
uczestnika rynku i z tego powodu należy mu się szczególna ochrona przed
działaniami profesjonalisty-przedsiębiorcy.
Ochrony tej nie zapewni konsumentowi tylko wzrost ilości usługodawców, daleko
idące ułatwienia
w rozpoczynaniu działalności w sferze usług, poszerzenie niezbędnych
informacji udzielanych usługobiorcom, obniżka cen wymuszona konkurencją na
rynku. Problem dostrzegła dyrektywa 2006/123/WE. Pojęcie „nadrzędnego interesu
publicznego” obejmuje między innymi ochronę konsumentów. Podkreślono, że
nadrzędne względy mogą uzasadniać stosowanie systemu zezwoleń i innych
ograniczeń, pod warunkiem, że system nie będzie dyskryminować danego
usługodawcy, zaś wyznaczonego celu nie można osiągnąć za pomocą mniej
restrykcyjnych środków, w szczególności z uwagi na fakt, iż kontrola następcza
miałaby miejsce zbyt późno, by odnieść rzeczywisty skutek (art. 9 ust. 1).
Zwracamy się z prośbą do Pana Ministra o uwzględnienie
naszej organizacji w przyszłych procedurach konsultacyjnych powyższej ustawy.
Z poważaniem
Aleksander Scheller
Do
wiadomości:
|
